Blik over de grens, een dynamisch natuurmoment.
Toen ik het artikel las op de site van "de-veluwenaar.nl" over "De Hoge Veluwe kent geen nood (Utrechts Nieuwsblad, februari 1956)", kwam daar ook de zeearend in voor. Voor die tijd was de zeearend in de winter een regelmatige bezoeker van het Park, maar geen voedsel, geen zeearend. De laatste keer, dat de arend in het park gesignaleerd is, was in december 2010. De enige arend, die ik daar gespot heb, is de slangenarend (Juli 2014).
Om het “vliegend tapijt” in volle vlucht te kunnen fotograferen, ben ik tweemaal naar Polen afgereisd om ook de zeearend tijdens het pakken van een vis vast te kunnen leggen. De eerste keer midden Oktober 2014, de 2e keer Februari 2015.
Waarom 2 keer de zelfde reis, vraagt u zich wellicht af?: Op de Hoge Veluwe vinden zij b.v. geen of niet voldoende voedsel meer, in Polen is dat voedsel voldoende aanwezig, maar als in het najaar de luchttemperatuur hoog blijft, is de watertemperatuur ook hoog en zwemmen de vissen hoog in het water. Dan is het voor de zeearenden een makkie om voldoende vis te verschalken. Dus de vis, die wij in het water wierpen om de zeearend tot een “catch” te verleiden, werkte dus niet, het was “dag” met het vleugeltje.
Besloten om in Februari 2015 opnieuw af te reizen, mits het meer niet bevroren zou zijn, waardoor we met de plaatselijke vissers niet met hun boot het water op zouden kunnen. Dit keer waren de weersomstandigheden gunstig, van een paar graden vorst tot een paar graden boven het vriespunt, redelijke hoeveelheid zon en soms iets teveel wind.
Fotograferen van vogels in de vlucht is al hoge school werk, maar met 500 mm brandpunt op een bootje, dwars op de golven aan lager wal lijkt wel universiteitswerk, pfff, het was dynamisch. Al met al lukte het deze keer wel om de “mooie platen” te maken. De arenden waren hongerig en reageerden goed op onze uitgeworpen vis. Maar ze zijn ook intelligent, want als zij niet toehapten op de vis en wij deze niet terug konden vinden/oppakken, wachtten zij net zo lang met hun duikvlucht totdat wij buiten fotografeerbereik waren.
Ook al fotografeert men zelf niet, dan nog is en blijft het een mooi gezicht om de zeearend een vis te zien slaan, het lijkt wel een vliegtuig: een paar rondjes draaien, kop schuin, spiedend naar de plek waar de vis ligt, het volgend rondje zakken en dan de poten naar beneden (landingsgestel uit), catch the fish en de doorstart naar een rustige plek voor het verorberen van een smakelijk maal.
Alleszins de moeite waard om te beleven.